İnsanlar sizi hep gülerken görür. Kimse bilmez içinizde kopan fırtınaları. Zaten bilinsin istemezsiniz ki…Kime ne sizin içinizdeki fırtınalardan değil mi? Kimse duymaz ama bazen çatır çatır kırılır iki insan kaynadıkları yerden ama hiçbir zaman da kırıldıkları yerden birleşemezler tekrar.
Ve insanın en çok kırılan yeri de kalbidir. Kalp kırıldı mı bir kere tamiri de mümkün değildir. Kalbinizi kıran kişi ile görüşmek zorundasınızdır belki ama kırık kalple görüşmek, yaşamak nasıl olursa artık. Zamanla o kırığın acısı da azalır,onunla yaşamaya alışmışsınızdır artık. Ama kimse bilmez “artık bu hayat son bulsun” dediğinizi. Kırıklarla yaşamak ağır gelir insana, hele ki kimseye belli etmemeye çalışmak daha da ağırdır. Herkes dışarıdan ne kadar mutlu ya da ne kadar şanslı der sizin için. Bizim de başkaları için öyle düşündüğümüz olmuyor mu? Ama bilemiyoruz işte içlerinde kopan fırtınaları…
İnsanı en çok ta değer verdikleri, canı kadar sevdikleri kırar mesela. İşte o en can acıtandır. Anne-babanız, kardeşiniz, evladınız ve eşiniz tarafından kırılmak insanın dünyadan göç etmek istemesine bile yol açabilir bazen. Siz onlar için her türlü fedakarlığı yaparsınız ama öyle bir şey yaparlar ki, ne diyeceğinizi ya da nasıl davranacağınızı bilemezsiniz. Her zaman olduğu gibi “kol kırılır yen içinde kalır” mantığı ile ailemizi, sevdiklerimizi affederiz. Ama kalbimizin kırıklığı hiçbir zaman geçmez. Kalp kırıklıklarının olmadığı, herkesin birbirini sevip-saydığı, güzel bir dünya hayal ediyorum ve diliyorum.
